بررسی اثر آموزش بر ارتقای خود مراقبتی بیماران دیابتی نوع ۲ تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان نور در سال ۱۳۹۳

مقدمه و هدف:دیابت یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی و شایع ترین بیماری مزمن متابولیک در جهان است. اجرای برنامه خودمراقبتی موجب بهبود نحوه مراقبت و کیفیت زندگی بیماران دیابتی می شود. این مطالعه با هدف تعیین اثر آموزش بر ارتقای خود مراقبتی در بیماران دیابتی نوع 2 تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان نور انجام شده است. روش کار:مطالعه از نوع مداخله ای و تجربی بوده است. حجم نمونه تعداد 200 بیمار دیابتی جمعیت روستایی نور در دو گروه مورد و شاهد بود. ابزار مطالعه پرسشنامه خودمراقبتی در 4 حیطه ورزش، مراقبت از پا، نحوه مصرف دارو و تزریق انسولین بوده است. ابتدا پرسشنامه پیش از آزمون از نمونه ها تکمیل و سپس مداخله آموزشی به روش آموزش تلفیقی انجام گردید. 8 هفته پس از آن، پس از آزمون تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss20 آنالیز شد. یافته ها: میانگین نمرات آگاهی گروه مورد 2/944 و گروه شاهد 2/244 بوده است. همچنین بین ویژگی جمعیت شناختی سن و جنس و سواد و ارتقای خودمراقبتی در هر دو گروه ارتباط معنی داری وجود داشت. همبستگی معنی داری بین تأثیر شغل و ارتقای خود مراقبتی در دو گروه وجود نداشت. نتیجه گیری: این مطالعه اهمیت آموزش مستمر و تلفیقی برای ارتقای خود مراقبتی بیماران دیابتی نوع 2 نشان می دهد. بنابراین باید بر برنامه های آموزشی گوناگون که سبب افزایش آگاهی بیماران می گردد، تاکید نمود زیرا افزایش آگاهی سبب بهبودی نگرش و عملکرد نیز می گردد.